بررسی عوامل مؤثر بر عملیات تراکم دینامیکی در خاک های دانه ای مبتنی بر روش فازی

روش تراکم دینامیکی با پرتاب وزنه یکی از روش های بهسازی خاک است که با توجه به مزیت های آن نسبت به سایر روش های بهسازی خاک امروزه اقبال قابل توجهی نسبت به آن دیده می شود. در این مقاله تلاش شده است تا با استفاده از سیستم فازی و روش استنتاج سوگنو، تأثیر پارامترهای دخیل در عملیات بهسازی به روش تراکم دینامیکی بر روی عمق بهبود نسبی بررسی گردد. متغیرهای ورودی سیستم شامل وزن کوبه، ارتفاع کوبش، شعاع کوبه، فواصل کوبش، تعداد ضربات و مقاومت نفوذ مخروط خاک بوده و از چهار عمق بهبود نسبی به عنوان خروجی سیستم برای خاک های دانه ای سست بهره گرفته شده است. داده های ورودی سیستم از مقالات معتبر علمی استخراج شده است. پس از ایجاد مدل فازی، جهت صحه گذاری تحلیل فازی، نتایج حاصل با نتایج عملیات تراکم دینامیکی معتبر جهان معتبرسازی گردیده و سپس به صورت مطالعه موردی، تراکم دینامیکی انجام گرفته در بندر شهید رجایی ایران با استفاده از مدل فازی تهیه شده، تحلیل شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که اثرات وزن کوبه بیشتر از ارتفاع کوبش بوده و کاهش فواصل کوبش در درجه سوم اهمیت قرار دارد. همچنین اندرکنش وزن کوبه و ارتفاع کوبش، بیشترین نقش را در روش های طراحی ایفا می کند. مطالعات نشان می دهد که شعاع بهینه کوبه برای اغلب الگوهای کوبش با انرژی های اعمالی متوسط به بالا برابر 1.5 تا 2 متر، تعداد ضربات بهینه کوبش برابر 25 ضربه و فاصله کوبش بهینه برابر 6 الی 7 متر می باشد و استفاده از این الگوی کوبش سبب به دست آمدن بیشترین عمق بهبود می گردد.